Klaudia Kasperska. Reżyserka oświetlenia i multimediów

Klaudia Kasperska jest artystką wizualną specjalizującą się w mediach cyfrowych i postcyfrowych. Absolwentka Sztuki Mediów na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz Wiedzy o teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jako reżyserka świateł i autorka projekcji współpracowała z kilkudziesięcioma instytucjami teatralnymi w całej Polsce i za granicą. Swoje prace prezentowała na wystawach grupowych  i indywidualnych. W pracy artystycznej skupia się na szeroko pojętym medium światła oraz eksplorowaniu postcyfrowych strategii wizualnych, inspirując się percepcją człowieka skutecznie uwikłanego w media cyfrowe. Otrzymała II NAGRODĘ ex aequo w programie mentorskim OP_YOUNG 2023 za interesujące, odważne poszukiwania formalne oraz świadomość wybranej drogi artystycznej i stosowanego w twórczości medium. NIE CZAS ŻAŁOWAĆ RÓŻ, 
GDY PŁONĄ LASY to wystawa podsumowująca program OP_YOUNG, w której uczestniczy Klaudia Kasperska. Projektowi patronuje PURPOSE.

Mieszkam we Wrocławiu.

Z wykształcenia jestem artystką wizualną i krytyczką teatralną.

Wykształcenie dało mi świadomość tego, jak wielu rzeczy nie wiem i nie rozumiem. I pokorę, idącą w parze z tą świadomością.

Z zawodu jestem reżyserką oświetlenia i multimediów oraz artystką tworzącą świetlne obiekty i instalacje.

Klaudia Kasperska, Niepłaszczyzny, 2024, instalacja świetlna. Zdjęcie: Dzikie Studio. Widok wystawy „Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy” w OP ENHEIM

Mój zawód jest dla mnie stylem życia i pasją.

W tym zawodzie nauczyłam się, że ważne jest dbanie o swój dobrostan, w przeciwnym razie praca kreatywna staje się wyniszczająca.

Moi klienci to instytucje kultury, kuratorzy, reżyserzy spektakli i wydarzeń performatywnych. Chciałabym jednak, aby moimi klientami zostały kiedyś osoby prywatne, które będzie łączyć miłość do światła – dla nich chcę zacząć tworzyć artystyczne lampy-obiekty, wykorzystujące alternatywne źródła światła… ot, takie małe marzenie.

Najwięcej czasu w ciągu dnia poświęcam na błądzenie myślami… i obserwowanie gdzie mnie zaprowadzą.

Praca jest dla mnie – zgodnie z filozofią higieny energii i „work-life balance” – przede wszystkim źródłem dochodu, niezależnie od tego czy wykonuję jako pracę swoją pasję, czy nie. Dbam o to, aby nauczyć się, by praca jednak nie zagarniała całej mojej życiowej przestrzeni. Uważam, że to ważne. W przeciwnym razie można szybko się wypalić, a ja ocierałam się już o ten stan, podobnie jak wielu innych młodych.

Początki swojej pracy wspominam jak przez mgłę. Nie pamiętam, kiedy pasja i zajawkowe projekty zaczęły przynosić pieniądze i kształtować karierę, chociaż wiem, że był to ciężki i pracowity proces.

Klaudia Kasperska, Niepłaszczyzny, 2024, instalacja świetlna. Zdjęcie: Alicja Kielan. Widok wystawy „Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy” w OP ENHEIM

Z pewnością nie jest to praca dla… czasami zastanawiam się nawet, czy to praca dla mnie. Wychodzę jednak z założenia, że wszystko jest dla każdego…

Moja rada dla zainteresowanych pracą w zawodzie, który wykonuję to: nie słuchaj rad innych ludzi!

Moje najważniejsze narzędzie pracy to intelekt i chcąc nie chcąc… komputer. Zajmuję się nowymi mediami i nawet projektując obiekty czy instalacje, tworzę je z pomocą programów komputerowych.

Gdybym nie robiła tego, co teraz, to chciałabym móc i tak wciąż obcować z pięknymi rzeczami i kreatywnymi ludźmi. Florystyka wydaje mi się niezłą alternatywą. To wciąż sztuka!

Dzień pracy zaczynam w sposób nienormowany, zależy od projektu. I ten brak rutyny bardzo lubię, bo działa na mnie odświeżająco i przynosi zawsze coś innego, nowego. Nie czuję się dzięki temu znudzona rytmem pracy jak etatowiec korporacyjny. I mogę wyjść na kawę w poniedziałek o 12!

Najtrudniejsze w mojej pracy są presja czasu i walka z wewnętrznym krytykiem. Uczę się wciąż dystansu do siebie i zaufania jednocześnie…

Klaudia Kasperska, Niepłaszczyzny, 2024, instalacja świetlna. Zdjęcie: Alicja Kielan. Widok wystawy „Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy” w OP ENHEIM

Inspiracji szukam w rozmowach oraz w architekturze.

Konkurencja to dla mnie sztuczny konstrukt kapitalizmu. Zwłaszcza w sztuce, która jest formą wypowiedzi, trudno mi w ogóle pojąć jak czyjaś wypowiedź mogłaby konkurować z inną. Dla mnie mogą się one na pewno pięknie uzupełniać lub budować ciekawą polemikę!

Nigdy nie zdobędę się na to, aby być całkiem serio.

Pierwsze zarobione pieniądze wydałam na kurtkę Adidas x Stella McCartney. Nosiłam ją krótko, ale trzymam w szafie do dzisiaj, bo to piękny okaz sztuki projektowej!

Największy sukces… zawodowy? To możliwość tworzenia sztuki dla instytucji publicznych, jakkolwiek to nie brzmi.

Największa porażka – uczę się, że porażka to tylko jedna z opcji subiektywnego odbioru rzeczywistości.

Klaudia Kasperska, Niepłaszczyzny, 2024, instalacja świetlna. Zdjęcie: Alicja Kielan. Widok wystawy „Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy” w OP ENHEIM

Nie wyobrażam sobie życia bez kolorów. Bez sztuki i ludzi. Bez kawy i mojego kota.

Jako dziecko marzyłam o byciu krakowską artystką ubraną w beret i vintage marynarkę. Jak się potem okazało, krakowskie środowisko artystyczne, podobnie jak i samo miasto, szybko mnie rozczarowały. Tak wysokie miałam wyobrażenia i oczekiwania.

Po pracy to czas na dbanie o swój dobrostan. Uczę się tego.

To co lubię robić najbardziej to parzyć kawę.

Jestem dumna z obserwowania sukcesów moich przyjaciół artystów. Są dla mnie ogromną inspiracją i radością.

Najważniejsza decyzja w moim życiu to pójście na studia.

Klaudia Kasperska, Niepłaszczyzny, 2024, instalacja świetlna. Zdjęcie: Dzikie Studio. Widok wystawy „Nie czas żałować róż, gdy płoną lasy” w OP ENHEIM

Największym szaleństwem w moim życiu była decyzja, że będą to studia artystyczne.

Najważniejsze słowa jakie usłyszałam: odpoczynek jest częścią pracy.

Chciałabym się jeszcze nauczyć mądrze odpoczywać. To naprawdę jedna z najtrudniejszych i najważniejszych rzeczy w życiu młodych ludzi uwikłanych w pędzący świat i pracoholizm.

Mój kraj to dla mnie jednostka organizacyjna, ale i kultura, którą kocham.

Kultura jest dla mnie szyfrem, który nieustannie staram się odczytywać.

Mój cel: żyć to tworzyć mądrzej. I zacząć projektować te artystyczne lampy-obiekty, które kiedyś będą dziełami sztuki zdobiącymi czyjeś prywatne domy!

Wysłuchała Maja Ruszkowska-Mazerant

Zapraszamy na wystawę w dniach: 8 marca — 28 kwietnia 2024 r. Galeria, I p. OP ENHEIM, Plac Solny 4, Wrocław

Informacja o wystawie: openheim.org/pl